“The classical artist must respectfully recreate the composer's meaning. Although, with jazz music, you are allowed to develop your own creativity, improvisation and expression. This greatly inspires me.”
Enkele maanden geleden hadden we het nog over de frêle elf met de harp Joanna Newsom. Vandaag melden we het overlijden van een jazzharpiste die al enkele generaties luisteraars en muzikanten wist te inspireren: Alice Coltrane. Haar naam dankt ze aan haar vierjarig huwelijk met saxofonist John Coltrane. Alice Coltrane maakte vooral verdienste door spirituele Oost-Aziatische klanken in haar muziek te integreren. Ik ontdekte deze grand dame een vijftal jaren geleden op doorreis in Frankrijk richting Spanje toen ik in een piepklein jazzwinkeltje in Bordeaux de ceedee "Journey in Satchidananda" (Impuls, 1970) voor haast geen geld op de kop tikte. Ik kocht er eveneens platen van Pharaoh Sanders, Sun Ra, Archie Schepp, Albert Ayler en John Coltrane. Ik leefde die vakantie in een freejazz buzz en luisterde nauwelijks naar andere muziek. Deze nieuwe, onconventionele arrangementen stimuleerden mijn fantasie mateloos. Ik reed met mijn autootje langs de Spaanse kustlijn met een zondvloed van vrije, wilde klanken op de achtergrond. Mijn fantasie sloeg op hol. Ik waande me een kruising tussen Hunter S. Thompson en Dean Moriarty. Nu, eenderwelke muziek die in staat is me op een hoger platform te tillen is voor mij tijdloos. Of het nu Miles Davis of Black Flag is: het is muziek die op een gegeven tijdstip in mijn leven even cruciaal was als de lucht die ik inademde en daardoor altijd van belang zal zijn.
