Ill shout and scream, Ill kill the king, Ill rail at all his servants
"Street Fighting Man" - Rolling Stones
Na een zoveelste dag in de rat race (in dit geval: een werkdag van 12 uur, zonder pauzes en een letterlijke fast food lunch achter het stuur) ben ik tot de volgende conclusies gekomen: de 'anderen' zijn nog steeds de hel, McDonalds smaakt nog méér naar karton dan een decennium geleden en god is nog altijd niet verrezen. Na zo een dag -ik klokte af om 22:00- wil een mens weleens op zoek gaan naar solitair vermaak. Een dozijn muisklikken later kwam ik tot de wetenschap dat er om half elf nog een vertoning was van'Quantum of Solace', de kakelverse Bond. Licht uit, deur dicht en off we went naar de plaatselijke multiplex. Vijf minuten te vroeg, wat staat voor vijf minuten ergernis maar de twee uren die volgden wisten dat euvel ruimschoots te vergoeden. De nieuwe Bondfilm loste meer dan alle verwachtingen in. Hoofdrolspeler Daniel Craig herschrijft in zijn uppie de definitie van coolness en tegenspeelster Olga Kurylenko -tevens de grote troef van het door de pers vakkundig neergesabelde vehikel 'Hitman'- bracht met één ondeugende oogopslag diep vanbinnen een schare wolven aan het huilen. De eerste twintig minuten alleen al waren een in visuele pracht verpakt testosteronpakket dat je hart ergens ter keelhoogte wist te doen rijzen. De nieuwe look en feel (= reclameterminolgie, want laten we niet vergeten dat 007 anno 008 meer dan ooit een product is en dat de rechtgeaarde fan geen bier de zaal in smokkelt, maar Coke Zero dient te bestellen aan één van de petjesdragende jobstudenten aan de snackbar) die de Bond franchise sinds 'Casino Royale' met zich meekreeg wordt in deze film verfijnd en uitgebeend tot een verbluffend resultaat. Al de franjes en de blazé dialogen die gladjanussen als Dalton en Brosnan zich eigen hadden gemaakt zijn verdwenen. Wat overblijft is een rauwe, cynische brok machismo die erin gaat als pap. Onderweg naar huis bleken de beslommeringen die deze dag had voortgebracht gesmolten als sneeuw voor de zon en was ik klaar om de tweede helft van deze helse week een flinke trap in het gezicht te verkopen. De wolven binnenin huilden luider dan ooit te voren en ik wist: the time is right for a palace revolution.
