Little Red Riding Hood - Grimm brothers
Meisjes in rode jasjes. We hebben ze op een zeker punt in ons leven wel allemaal achterna gelopen, al zij het in onze dromen. Men hoeft daar heus geen grote boze wolf voor te zijn. Ze zijn zoals het witte konijn in Alice in Wonderland. Veraf in hun nabijheid. Vergelijk het met je evenbeeld zien in een spiegel. Herkenbaar maar irreël. Wat zou een grote boze wolf zijn zonder een Roodkapje. Een anoniem zoogdier dat misschien wel kan spreken maar zonder een luisterend oor. Roodkapje daarentegen was voorbestemd om geschiedenis te schrijven, daar had ze heus geen beest voor nodig. Haar street credibility blijkt onaantastbaar en bovendien bezit ze de eeuwige jeugd. Het lijkt wel of we haar telkens zien jonger worden om wat later te concluderen dat we zelf alsmaar ouder worden. Haar rode jasje staat symbool voor de naIeve, kinderlijke impulsen die ons vroeger uit bomen deden springen, in het zand lieten rollen en sneeuw deden eten. Zonder hier verder bij na te denken. Ongeremd en ongedwongen werden we 's ochtends wakker en de wereld, die toen bestond uit enkele straten, een speelplein en een bos, was eindeloos. En Roodkapje? Ik ben gerust: zolang er wolven zijn danst ze verder en nog wel het liefst op de tonen van Cheap Trick's 'Surrender'.
