Memphis Slim, 1941
2007 blijkt tot op heden zeer vruchtbaar op muzikaal vlak. Slecht voor de portemmonee. Goed voor de ziel. Ter zake: vlak voor de zomer van 2006 werd op www.nick-cave.com de release van Grinderman aangekondigd. De bezetting zou omschreven kunnen worden als mini-Seeds. De naam ontleenden ze aan een oud bluesnummer van Memphis Slim. Buiten Cave bestaat de groep uit violist Warren Ellis, bassist Martyn Casey en drummer Jim Sclavunos. Hun debuut is titelloos en het rockt de pannen van het dak. Openers 'Get it on' en het nu al onsterfelijke 'No Pussy Blues' zetten onmiddelijk de toon. Het is midden in de nacht. We zijn in een auto gestapt en het gaspedaal wordt volledig ingetrapt. De neonlichten flitsen aan weerskanten voorbij en dan, terwijl de wagen voortraast, wordt alles rondom duister. Dat gevoel is Grinderman.
Deze plaat is het ideale tegengewicht voor het geweldige maar zorgvuldig gearrangeerde 'Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus' uit 2004 alweer. Grinderman is opgenomen in enkele weken en er is verder niet teveel bij nagedacht of aan geprutst. Jaren van vakmanschap en de chemie tussen de muzikanten hebben hun werk gedaan, wat de spontaniteit en rauwheid van de songs ten goede is gekomen. Wat ook zijn vruchten heeft afgeworpen is het besluit om er geen gitarist bij te nemen en in de plaats een Stratocaster om de nek van Cave te hangen. Zijn beperkingen als gitarist worden goedgemaakt door minimale rechttoe rechtaan licks. Zowat alle nummers gaan over lust en verderf. Erg om te zeggen, maar Grinderman heeft alles in huis wat de nieuwe Stooges plaat mist.
No comments:
Post a Comment