but only people make you cry.
Home is made for comin' from
for dreams of goin' to which
with any luck will never come true.
Een verloren zaterdagavond in een dorpscafé dat naar alle waarschijnlijkheid de naam 'onder de toren' of 'sportwereld' in een door een populaire biergigant gesponsorde lichtbak boven zijn portaal heeft prijken. Als je er binnenwandelt veeg je je identiteit en alle smerigheid die eraan vastkleeft aan de deurmat. Je kopzorgen laat je achter aan de kleerhanger en kleine gouden beetjes troost worden er zonder de glimlach geserveerd. Je ontmoet er mensen die hun leven weten te balanceren op de rand van de prullemand. De asbakken zijn er vol en het ruikt er naar amoniak. Op één van de felrode houten tafeltjes staat een kruikje jenever dat een enkele plastic roos herbergt. Het soort roos dat men weleens treft op een zeemansgraf. Er staat een juke box waar men, indien men het wil horen, bijvoorbeeld E4 kan selecteren en het liedje 'Runaway' van Del Shannon zal vervolgens, als een requiem voor god weet wie, uit krakende luidsprekers schallen. De waard draagt zonder enige fierheid een zelfgetatoueerd kromzwaard op de linkerarm waaronder de naam Greta te lezen valt.
Het schelle TL-licht accentueert de aftandse biljarttafel. Het groene laken is onherroepelijk verminkt maar het meubel leent zich nu als een depot voor lege bierglazen. In zulk café zou ik heel erg graag een pintje hebben gedronken met Lee Marvin.
1 comment:
Nog beter: een partijtje toppenbiljart spelen tegen Lee Marvin.
Post a Comment