Build my gallows high, baby

"My feelings? About ten years ago, I hid them somewhere and haven't been able to find them."

Kleurloos. Normaal gezien een woord dat geassocieerd wordt met saaiheid. Maar net het totale ontbreken van kleur kan je perceptie vaak ook verscherpen. Je aandacht wordt opgelost in het verrassend rijke schaduwpalet dat zich huisvest tussen licht en donker. Enter de film noir, een genre dat de laatste weken weer hevig opflakkerde met de release van 'The Black Dahlia', de Brian De Palma verfilming van het gelijknamige boek van James Ellroy.

"You're like a leaf that blows from one gutter to another." Wie net als ik een lichte euforie ervaart bij het aanhoren van dergelijke hardboiled quotes zal het erg naar zijn zin hebben bij het bekijken van 'Out of the Past', een noir klassieker uit 1947. Zelden waren de leepogen van Robert Mitchum leper als in de kassen van Jeff Bailey, een pompbediende die willens nillens geconfronteerd wordt met gespuis uit zijn verleden als detective. Voor ons blijft Mitchum voor altijd 'the preacher' uit 'Night of the Hunter' maar in 'Out of the Past' weet hij zeker te overtuigen als de gewiekste ex private eye. Femme fatale van dienst is de voor mij onbekende Jane Greer die er maar niet in slaagde om ons de opgetrokken wenkbrauw van Veronica Lake te doen vergeten. Kirk Douglas is duidelijk in zijn hum als onophoudelijk grijnzende bad guy Whit Sterling.

Volgens mensen die het kunnen weten is 'Out of the Past' een genrevoorbeeld van de film noir. Als leek weet je meteen waarom. Alle ingrediënten zijn nadrukkelijk aanwezig: norse, sigaretrokende types in trenchcoats. De obligatoire voice-over. De niet te vertrouwen maar tevens niet te weerstane femme fatale. Het verbale gescherm. De jazz. De straatlampen. De gevallen engel. Schuld. Boete. Moord. Passie. Dit alles wordt door regisseur Jacques Tourneur gemixt tot een bruisende molotov van intriges. Dat het eindigt in miserie weet je al voor de begingeneriek. Na de eindgeneriek vind je het vooral sympathiek van de scenarist dat de doofstomme jongen gespaard bleef. Hij zag er zelfs een beetje gelukkig uit... en dat voor een film noir. Desalniettemin: vermoedelijk zal ik vroeg of laat 'The Black Dahlia' zien en zo goed als zeker zal ik heimwee krijgen naar 'Out of the Past'.