Give me hope Joanna

Now in the quiet hour when I am sleepin'
I cannot keep the night from comin' in

Het overkomt me steeds minder maar af en toe wordt ik nog eens van m'n sokken geblazen op een muziekfestival. De laatstse keer dat het me overkwam was drie jaar geleden op pukkelpop. In de meest bescheiden tent zat een kleine elf met een gigantische harp tussen haar benen. De muziek die ze maakte was breekbaar en betoverend. De dag nadien stond ik bij de platenboer 'The Milk-eyed Mender' te bestellen, het debuutalbum van Joanna Newsom. De plaat ligt me nog steeds erg nauw aan het hart.

Joanna Newsom speelt al harp sind haar zevende (!) en perfectioneerde zich in het keltische instrument. Naderhand combineerde ze deze stijl met de west-afrikaanse techniek en creërde dusdanig een heel eigen klankspectrum. Na verloop van tijd ontsond er een gelijkaardige passie voor tekst en zang. Ze experimeerde met haar stem met dezelfde gedrevenheid als voordien met het harpspel.
Sinds vorige week ligt haar tweede wapenfeit 'Ys' (spreek uit: jies) in de rekken. Voor deze plaat wist Newsom hip volk als Steve Albini, Jim O'Rourke en Van Dyke Parks te strikken voor de productie. Het resultaat is tegelijk fragiel en zoals de hoes doet vermoeden, theatraal. De kraakstem van Newsom is volwassener dan op zijn voorganger. 'Ys' is met vijf nummers, waarvan het kortste afklokt op een dikke zeven minuten, een duidelijk statement. Ze wil van haar prog-freak-folk of 'avant-medieval' imago af en hierin slaagt ze met glans. De tektsten zijn nog steeds ondoorgrondelijke sprookjes maar daarom niet minder adembenemend. Af en toe gaat het een beetje richting Kate Bush zonder daarbij uit de bocht te gaan. Ze laat hoogstens een krasje achter op de vangrail.