In de late uren, alvorens de snoepkleurige clown op bezoek komt, volg ik graag het gitzwarte spoor van oneliners dat de protagonist Philip Marlowe achter zich laat. Vaak zijn deze te vinden op de bodem van het typische glas bourbon dat weer eens moest geledigd worden na de zoveelste aanvaring met een femme fatale of enkele vuisten. Al te vaak overschrijdt hij met een duizelingwekkende stroom van metaforen de grens van de camp maar tot de verbeelding spreken doet het personage allesinds. Zijn erecode is immers belanrijker dan de oogopslag van de diva die zijn pad kruist. Marlowe geldt nog steeds als de standaard uitvoering van de hardboiled private eye die we kennen uit boek, film (Sam Spade, Mike Hammer,...) en strip (Blacksad, Sin City,...). Hij vult zijn dagen met de arm der wet tegen de haren instrijken, damsels in distress ter hulp schieten, schaakstrategiën doorgronden en zijn lever aantasten. In de duistere straten van een door corruptie en perversie geteisterd L.A. zoekt hij zijn puzzelstukken bij elkaar. De ultieme anti-held. Een zelfdestructieve einzelgänger bij wie alle hoop lang geleden is weggedronken. Als je zijn wereld betreedt vervagen alle kleuren in harde grijsschakeringen.
Het personage, bedacht door zijn al even cynische schepper Raymond Chandler, zag voor het eerst het schemerlicht in het cult (pulp)magazine Black Mask in 1920. De zwartgallige, bikkelharde privé detective trad hiermee in de voetsporen van Sam Spade, een creatie van Dashiell Hammet (o.a. The Maltese Falcon). Chandler stopte al zijn duivels in het personage. Zijn zucht naar drank en vrouwen maar ook zijn onvermogen om te behagen. De eerste roman 'The Big Sleep' uit 1939 werd zeven jaar later verfilmd met in de hoofdrollen het toenmalige Hollywoodkoppel bij uitstek, Humphrey Bogart en Lauren Bacall. Later liet de schrijver zich ook gelden in Hollywood. Hij bewerkte o.a. op verzoek van regisseur Billy Wilder het scenario van James M Cain's 'Double Indemnity' en dit resulteerde in een van de beste verwezelijkingen in het film noir genre.
No comments:
Post a Comment