Maandag, 16 november 1959. The New York Times publiceert die dag een klein artikel met de kop "Family of four slain in Kansas". De impact van die korte berichtgeving zou zijn sporen nalaten in de literatuur, journalistiek en filmwereld. Hiervoor zorgde een klein, gebrild mannetje. Zijn naam was Truman Capote. Ik hoorde voor het eerst van de man bij het zien van de Blake Edwards' verfilming van de roman 'Breakfast at Tiffany's'. Naast de overdonderende vertolking van Audrey Hepburn in de rol van Holly Golightly en een jonge George 'I love it when a plan comes together' Peppard was het ook de donkere ondertoon in het lichtvoetige verhaal die me opviel. Regisseur Edwards had, tot groot ongenoegen van Capote, het verhaal dan nog een beetje opgesmukt voor 'een breed publiek' maar de tristesse rolt als een dikke traan door de gags en oneliners heen. Tot dusver mijn eerste kennismaking met de schrijver Capote. 'Breakfast at Tiffany's' heb ik nog steeds niet gelezen dus de vergelijking met de film blijf ik schuldig. De voorbije vakantie heb ik me wèl vastgebeten in zijn bekendste boek: 'In Cold Blood'. Een non-fictie verhaal dat leest als een roman en, eens je de eerste vijftig pagina's voorbij bent, je niet meer loslaat. In 1959 trok Capote naar het dorpje Holcomb in Kansas om er zijn research voor het boek te doen. Hij bleeft er meer dan vier jaar en raakte goed bevriend met de inwoners en de rechercheurs die zich met de viervoudige moord bezighielden. Maar zijn grootste fascinatie ging uit naar Perry Smith, die samen met Richard Hickock op een winderige nacht het weerloze Clutter gezin afslachtte. De kracht van Capote's schrijverschap zit in de narratieve vertelstijl die steeds gedetailleerd en afstandelijk is. Even koelbloedig als de moorden.
De tweede maal dat ik de naam van de schrijver tegenkwam was in Victor Bockris' excellente Andy Warhol biografie. Daarin wordt de devotie die de pop-art goeroe voor Capote koesterde veelvuldig beschreven. Toen Warhol voor het eerst naar New York trok stond immers bovenaan zijn verlanglijst 'Truman Capote ontmoeten'. Niet zo verwonderlijk als je weet dat hun levens grote gelijkenissen vertonen en Warhol zat nooit verlegen om een beetje narcisme. Beiden werden ze gepest als kind. Warhol om zijn bleke huidskleur en Capote omwille van zijn waarlijk irritant nazale stemmetje.
Warhol was als kind vaak bedlegerig en hield zich op een maniakale manier bezig met tekenen, radio luisteren en foto's van Hollywood figuren uit tijdschriften knippen. Capote verplichtte zichzelf op elfjarige leeftijd tot drie uur per dag schrijven. Op latere leeftijd stonden beide heren bekend als notoire roddeltantes en werden dan ook vaak samen gespot in de New Yorkse jet-set middens. Zoals het een dandy betaamt viel ook Capote in de jaren zeventig ten prooi aan drank en drugs en deze dodelijke tweeling koste hem in 1984 uiteindelijk het leven.
1 comment:
Heb net de Warhol-bio achter de rug. Ik zal me nu eens met Capote bezighouden.
Post a Comment