You can't be idealistic in this world and not be crazy.
Het moet ergens midden jaren negentig geweest zijn toen ik de New Yorkse freejazz goeroe John Zorn aan het werk zag in de AB. Het was in die periode dat ik, vreemdgenoeg door invloed van punk, in jazz als muziekvorm geïntresseerd raakte. Vooral als je moet concluderen dat jazz en vooral freejazz meer punkattitude in zich draagt dan het het genre zelf. Vreemd maar waar. Want jazz is, op muzikaal vlak, zwaar buiten de lijntjes kleuren. Anarchie met ambachtelijke precisie en doeltreffendheid. Twee weken geleden zorgde Zorn voor een kleine rel bij zijn nog steeds talrijk legertje adepten. In Brussel kwam hij zijn Moonchild-project voorstellen met goed volk als Mike Patton, Joey Baron en Trevor Dunn in de gelederen. Nu, wat velen over het hoofd hadden gezien is dat Zorn dit stuk heeft gecomponeerd maar er geen enkele noot op meespeelt. Grote consternatie dus toen bleek dat de meester niet aanwezig was op het podium. Resultaat: Boegeroep en gefluit achteraf. Nu ja, stiekem hoopte ik zelf ook wel dat hij, al was het maar voor even, zijn sax bovenhaalde maar de mens heeft nu eenmaal de reputatie eigenwijs te zijn en toegiften zijn voorbehouden voor popmuziek. Iets waar dit mijlenver vanaf staat.
No comments:
Post a Comment