don't get mad, get Evens

cut from the cloth
and death to the masses

Het blijft wennnen,The Evens, het (inmiddels niet meer zo) nevenproject van Ian MacKaye en zijn wederhelft Amy Farina. De songs zijn zeker boven de middenmaat maar er is nog steeds het gevoel dat MacKaye speelt met de handrem op. Dit heeft vooral te maken met zijn vorige groepen zijnde Minor Threat en (het nog steeds op non actief staande) Fugazi. Beide bands zijn van onbeschrijfelijk belang geweest in mijn tienerjaren en zijn dat, op een ander niveau, nog steeds. Alles wat MacKaye uitbracht was de perfecte soundtrack bij boosheid, onbegrip, isolement en woede. Dagelijkse kost als puper maar de muziek kan vandaag de dag nog steeds mijn adrenalinepeil de hoogte injagen. Nu, terug naar The Evens. Vorige maand is hun tweede plaat 'Get Evens' verschenen en, oh joy, er zit veel vitriool in de nummers. Dit met dank aan de cowboypresident van het containerpark dat we kennen als Amerika. Soms expliciet als in 'Dinner with the president' en 'Everybody knows you are a liar'. Bijna de helft van de nummers gaat over het gebushte. Muzikaal is er ook een sprong gemaakt. Hun debuutplaat uit 2004 was meer ingetogen en rechtlijniger dan 'Get Evens'. Hier zijn de nummers grilliger en een pak ritmischer dan zijn voorganger. De inscriptie in het cd-hoesje luidt 'To all new arrivals'. Daar drinken we op!