De Youth van tegenwoordig

Teenage riot in a public station
Gonna fight and tear it up in a hypernation for you

Waarom ik na 15 jaren nog steeds bezeten ben van Sonic Youth? Omdat ze zo een beetje de dinosaurussen zijn geworden van de alternatieve rockmuziek. Nog steeds tijdloos, vernieuwend, onvoorspelbaar, pretentieloos en... ze hebben een bassiste die Kim Gordon heet. 'We're Sonic Youth from New York and we haven't slept in five days', wist Thurston Moore een uitverkochte Hallen van Schaarbeek te vertellen. Naar alle waarschijnlijkheid lichtjes overdreven want het concert was vlekkeloos. Eigenlijk iets te vlekkeloos voor Sonic Youth. Ook iets te veel recente nummers. Hun laatste platen 'Sonic Nurse' en 'Rather Ripped' mogen er best zijn maar we waren niet de enigen die nog steeds zweren bij de heilige drievuldigheid 'Goo', 'Daydream Nation' en 'Dirty'. Kippevel: als toegift volgde het machtige 'Teenage Riot' en drieduizend bezoekers gingen uit hun dak. Na het concert had ik het geluk de groep te ontmoeten. Met Lee Ranaldo had ik al eerder het genoegen gehad kennis te maken maar tot mijn geruststelling bleken ook de drie andere leden uiterst sympathiek te zijn. En ja, ik heb Kim Gordon in de ogen gekeken. Ik herinner me dat je eind jaren tachtig / begin jaren negentig of verliefd was op Kim Gordon of op Kim Deal. Bij mij was het zelfs zo erg dat een liefje uit die periode zelfs fysiek leek op Kim. Ik vraag me af hoe het met haar zou zijn.