Eergisteren kreeg ik een compilatie-cd van The Pogues cadeau. Inmiddels heb ik het schijfje al een achttal keren integraal beluisterd en zelden ben ik zo vervuld geweest van melancholie. The Pogues was een groep die een anderhalf decennium geleden hoog aangeschat werd in het studenten- en fuifmilieu. Muziek waar je een kater van overhield. Muziek die aanzette tot dansen én tot drinken. Frontman Shane McGowan was het anti-idool bij uitstek. Rebel, charltan en doorwinterd alcoholieker. Maar dit weekend werd nog maar eens duidelijk dat in McGowan ook in begenadigd songschrijver en dichter verscholen zat. De legende wil dat de mens al vanaf zijn tiende aan de whiskey zit. Of dit waar is laat ik in het midden maar recente foto's van het wrak dat de man nu is doen het me graag geloven. McGowan werd in 1976 een instant icoon bij de Londense punkers nadat een jongedame zijn oorlel had afgebeten tijdens een Clash optreden aldaar. Het was de combinatie van Ierse traditionals en Britse punk die hem het sterrendom bezorgden. De combinatie drugs en alcohol namen het hem nadien weer zonder pardon terug af. Maar we dragen hem en zijn muziek nog steeds in het hart en hopen dat zolang er feesten zijn, The Pogues door de speakers zullen knallen met krakers als 'Fiesta', 'Dirty Old Town', 'The Irish Rover' en 'Streams of Whiskey'. Here's to you Mac!
3 comments:
Yow nitro, je hebt the pogues juist omschreven. Mijn favoriete nummer blijft die rustige meezinger ...iets met troubles in sayam of saigon...prefereer dat nummer meer dan de klassieker dirty old stadje.
mr.phonky
summer in siam...dat was het nummer, i do believe
mr.phonky
Met veel plezier geschonken.
Post a Comment