Als de verhalen kloppen, zou er een geheim vennootschap bestaan dat zich 'The Sons of Lee Marvin' noemt. In hun kleine ledenbestand zouden de namen Tom Waits, Nick Cave, John Lurie en Jim Jarmusch terug te vinden zijn. In Jarmusch' 'Coffee and Cigarettes' hangt er in één van de koffiehuisjes een portretschilderij van Lee Marvin. A dead givaway.
In een lang vervlogen tijd waren filmsterren goden. Ze woonden in een hemel die Hollywood heette en ze waren onsterfelijk. Maar zoals het hemels betaamt liet men er al eens een engel vallen. Eén van hen had staalharde ogen, zilver haar, een baritonstem en heel veel dorst. Hij luisterde naar de naam Lee Marvin. Marvin had alles in huis om de archetypische antiheld te zijn. Zijn sombere, tragische blik zou volgens velen te maken hebben met zijn ervaringen in WOII. Marvin was een sluipschutter in de Amerikaanse marine en op zijn laatste missie zou hij zowat zijn voltallige bataljon zien sterven. Zulke dingen laten sporen na, zelfs als je Lee Marvin heet. Als acteur verzamelde hij een palmares waar klassiekers maar ook stinkers in te vinden zijn. De wraakfilm Point Blank zit in die eerste schuif. De film begint met een montage van beelden die het motief van de wraakactie verhelderen. Walker, het personage van Marvin, wordt voor dood achtergelaten door zijn partner in crime die in één weg ook nog eens zijn liefje inpikt. Zulke dingen laten zijn sporen na. De jacht is open. Wat volgt is naar mijn mening één van de meest stijlvolle films in het genre. Regisseur John Boorman (o.a. 'Deliverance') is dan ook niet de minste en wist zeer goed waar hij naar toe wou met Marvin toen hij hem caste. Schitterende technicolor composities. Minimale hardboiled dialogen. Dubbele plot. U merkt het, een film als 'Point Blank' laat zijn sporen na.
1 comment:
En van Lee Marvin staat op mijn blog een muziekje. Ik verwar de man nog wel eens met James Coburn.
Post a Comment