In onze grote queeste naar muzikale verlossing, pogen we (we worden al een dagje ouder) nog één keer per jaar een ontdekking te doen waartegen we ons de rest van ons leven kunnen aanschurken. Kanshebber voor 2007 is de inmiddels al veertien jaar geleden overleden blueszangeres Karen Dalton. Dalton, dochter van een volbloed Cherokee moeder, is de tragische muze van net niet heilig verklaarde iconen als Bob Dylan en Nick Cave (Cave's 'When I first came to town' op de plaat Henry's Dream is geïnspireerd door miss Dalton). Ook de nieuwe generatie folkies als daar zijn Joanna Newsom en Devendra Banhart steken hun adoratie niet onder stoelen of banken.
We ontdekten Karen Dalton en de hartverscheurende song 'Katie Cruel' als één van de vele pareltjes op de compilatie 'Original Seeds' uit 1998. Lichte euforie maakte zich van ons meester toen we vernamen dat 'In my own time', het tweede en beste album van madame Dalton dit jaar geremasterd, geföned, geflost en in een welriekend kruidenbad gedompelt zou worden. Ik mag me sinds vorige week de trotse eigenaar van zulk een exemplaar noemen. Sindsdien gaat er geen dag voorbij dat ik minstens één keer het schijfje beluister. 'In my own time' werd opgenomen in de herfst van 1970. Dalton schreef echter de songs niet zelf. Deze werden zorgvuldig geselecteerd door producer/muzikant Harvey Brooks (bassist op Dylan's 'Highway 61 revisited' en Miles Davis' meesterwerk 'Bitches Brew'). Elk nummer is een ware hartenbreker; after hours countyblues gezongen met een rauwe, kapotte en doorleefde stem. Een stem die ergens tussen die van Billie Holiday en Janis Joplin in ligt en doet vermoeden dat Dalton wist wat afzien was. Ze droeg de blues met zich mee, als een zwarte, doffe metalen bal die met een ketting aan haar ziel geketend was. Zoveel is zeker.
No comments:
Post a Comment