Kunstzakken pt. 1: Camille Rose Garcia

"Laundry and dishes never get done, dogs hang around with balls in their mouths, tails wagging, and still I sit and draw, trapped in my own creepy inner world. It's terrible, I know
..."

Vaak, 's avonds laat, wordt er in louche bordelen en afzuipkroegen wel eens gepraat over 'beeldende kunst'. Een onderwerp dat de recente jaren zwaar heeft moeten inboeten, zeker bij het jonge volkje. Voornaamste oorzaak hiervan is de eindeloze stroom conceptuele crap die er in de gallerijen en kuntencentra te lande te bezichten is en door een steeds groter wordende elite snobs wordt bewierrookt. Noem mij gerust een ouderwetse zeur maar ik werd vroeger vooral bezield door Picasso, Pollock, Duchamp, Schiele, Escher, Bacon... Kunst die tegen schenen schopte, hard tegen schenen schopte. Kunst die voortkwam uit ongenoegen en kunst die ongenoegen losweekte. Dit brengt met zich mee dat ik quasi onwetend ben wat betreft hedendaagse kunst anno nu. Toch wil ik u twee artiesten van nu aanprijzen wiens werk ik al enkele jaren met groeiende bewondering volg. De eerste van die twee is de in de L.A. wonende en werkende dertiger Camille Rose Garcia. Haar aan old skool Disney referende schilderijen roepen een fantastische, macabere sprookjeswereld op waar Tim Burton zich zeker thuis zou voelen. Garcia groeide op in de L.A. punkscene van de jaren tachtig. Het is dan ook niet verwonderlijk dat haar werk al platenhoezen sierde van o.a. Jello Biafra en Melvins. Haar horrorfantasiën zijn dan ook steeds weer anarchistische pamfletten die de onderdrukking van de maatschappij op de korrel nemen. Doe uzelf een cadeau en schaf het boek 'The Saddest Place on Earth - The Art of Camille Rose Garcia' (2005, Last Gasp Press) aan. Check:www.camillerosegarcia.com