Simon says

"Tegen de pijn.Tegen de verlamming.
Tegen de verbittering.
...
"Tegen de hopeloosheid.
Tegen de uitzichtslozen.

Voor de vrijheid.
Voor het leven.
Voor het eeuwige voortbestaan.
Het steeds opnieuw weer moeten beginnen.
Het steeds opnieuw weer moeten beamen
En schaterlachen ja schaterlachen ja
razen ja huilen ja schelden ja tieren
ja ja ja ja."

Inspirerende woorden van de Nederlandse beatdichter Simon Vinkenoog. In februari van dit jaar had ik het voorrecht deze uitzondelijke mens te mogen ontmoeten en een dag met hem door te brengen. Net zoals bij recente doortochten van oerpunkers als NOMEANSNO, THE EX, MISSION OF BURMA... en jazziconen als Peter Brötzmann, Suny Murray, Arthur Doyle, Archie Shepp, Han Bennink, Cecil Taylor... werd ik bij de schrijver gerustgesteld dat oud zijn niet per sé hoeft gepaard te gaan met gemijmer, petanque en incontenentieluiers. Vink gromt, jazzt, huppelt, schatert, swingt en blowt er nog steeds naar hartelust op los. Hij wordt er alsmaar jonger van. Aanleiding van dit stukje was het programma 'Profiel' op ned3 vanavond. Alleen jammer dat er geen archiefbeelden van de jonge Vinkenoog te bespeuren waren. Wel recente opnames van performances op o.a. Lowlands en op diverse locaties in zijn thuisbasis Amsterdam. Het wordt stilaan tijd voor een deftig eerbetoon aan deze beatnik van de lage landen. Hierbij denk ik dan aan een docu-film van het kaliber van 'Jazz is my religion', over Jules Deelder, die eerder dit jaar verscheen. Nu ik hierover nadenk is het vreemd dat Vink en Deelder nog nooit de handen in mekaar hebben geslagen: beide heren laten zich in hun schrijvelarij inspireren door jazz, alletwee zijn ze performers die zich graag laten omringen door muzikanten en tevens zijn ze mannen van de straat, Vinkenoog in Amsterdam, Deelder in Rotterdam... Overeenkomsten zat dus. Maar met dit soort onbenulligheden houdt Vinkenoog zelf zich niet bezig. Wat voor hem telt is de vrijheid, de liefde en de beat... en de beat goes on.