Greatest Hitch

"Drama is life with the dull bits left out"

Vannacht zat elke Hitchcock afficionado om stipt 0u25 (een uur dat brave en hardwerkende mensen al in hun bed liggen), sommigen met een beetje kwijl in de mondhoeken, aan de televisie gekluisterd. Op dat uur begon op Canvas nl. het eerste luik van de tweedelige BBC documentaire 'Hitch', over de master of suspence: Alfred Joseph Hitchcock.

Hitchcock werd geboren in Londen op een zomerdag in 1899. Als jonge snaak had hij een meer dan gezonde nieuwsgierigheid aan de dag gelegd voor zijn omgeving. Op achtjarige leeftijd had hij al elke buslijn in de Britse metropool genomen en elk dok en elke aanlegplaats gezien. Zijn katholieke ouders gingen er prat op dat jonge Alfred een jezuïetenopleiding volgde. Telkens als het knaapje iets had uitgespookt, moest hij van zijn vader met een briefje naar het lokale politiekantoor waar hij vervolgens 10 minuten celtijd kreeg om te bezinnen over zijn zonden. Op veertienjarige leeftijd stierf zijn vader en Alfred moest noodgedwongen de school verlaten. Dit zorgde ervoor dat hij zich ontpopte tot een fanatiek autodidact: hij volgde avondlessen, hij studeerde en las aan een maniakaal tempo. Hij ging zeer vaak naar film en theater en ontdekte dat hij meer dan een matig getalenteerd schrijver was.

In 1920 was Hitchcock vastberaden om de filmindustrie te doorgronden. Het duurde ook niet lang of hij kreeg een baan als Assistant Director aangeboden. Zeven jaar later debuteerde hij zelf met 'The Lodger'. De film was meteen een blauwdruk voor het indrukwekkende oeuvre dat vanaf toen tot stand kwam. Tien jaar, negen stomme en dertien films mèt geluid later zat Hitchcock op de troon van de Britse cinema.

In 1939 verhuisde hij naar de States omdat men hem er meer creatieve vrijheid zou geven. Zijn eerste Amerikaanse film, Rebecca, was al meteen goed voor een Oscar (detail: de award was voor de producent, niet voor de regisseur). Vanaf dat moment hield hij er een werktempo van minstens één film per jaar op na, met als hoogtepunten 'Rear Window', 'Vertigo', 'North by Northwest', 'Psycho' en 'The Birds'. Al deze films behandelden de gevolgen van moord op persoonlijk en sociaal vlak.

Hitchcock had er ook alles voor over om zijn eigen mythe in stand te houden. In interviews sprak hij dan ook steeds in vage, technische termen over zijn films. Hij was ervan overtuigd dat zelf-promotie één van de peilers was van zijn succes. Ondanks dat succes ging Hitchcock zijn leven lang geplaagd onder gevoelens van eenzaamheid en angst voor de dood.