Walter PK

"My doctor gave me six months to live, but when I couldn't pay the bill he gave me six months more."

Walter Matthau. Gisteren zag ik hem als treininspecteur in de thriller 'The Taking of Pelham 123' uit 1974. Matthau is in bijna elk van zijn films het uithangbord van de underdog. Dit zorgde er deels ook voor dat hij tevens één van de meest enigmatische acteurs van zijn tijd werd. Zijn nasale, op het randje van irritante, New Yorks accent. Zijn nerveuze maniertjes (de motoriek van Matthau diende als inspiratie bij de schepping van ene Homer Simpson). Zijn verfrommelde, doorleefde kop (voor de gelegenheid gesierd met een knalgele das). Hij was in de eerste plaats New Yorker, dan acteur.

Matthau, geboren als Walter John Matthow, was een kind van Russisch-Joodse immigranten. In WOII diende de Amerikaanse luchtmacht aan de zijde van zijn latere collega James Stewart. Na zijn legerdienst stortte hij zich op het theater. Eén van zijn eerste kritieken luidde: "The others just looked like actors in make-up, Walter Matthau really looks like a skid row bum!" In één van zijn eerste filmrollen, 'Kid Creole', kreeg hij als slechterik klop van golden boy Elvis Presley. Matthau verwierf bekendheid bij het grote publiek als sidekick van Jack Lemon in de filmversie van Neil Simons 'The Odd Couple' (1965). In 2000 stierf hij op 79 jarige leeftijd aan een hartaanval.